चार गाडगी मडकी
उचलून नेली रात्रीतून म्हणून
तू विणलेलं कोळ्याच जाळं
नाहीसं होत नाही
हरवत नाहीत अंधुक रस्त्यांवरच्या दिव्याखाली
तासंतास वाचलेल्या
सारा शागुफ्ताच्या काळीज हेलावून टाकणाऱ्या
शब्दांच्या सावल्या
रोशनगेटच्या रस्त्यावर
आपल्या पिशवीतून सांडलेल्या
फळांचा वास
रानात सोडून आलेल्या मांजरासारखा
परत येतो
संसाराचा डगमगता कंदील
शहरातून निघून जातो मजबूरीने
पण मोहल्ल्यातले प्रकाशाचे डाग
निघता निघत नाहीत
नुसता योगायोग नसतो
की दारात गोडलिंबाच झाड बहरतं
मी तुझ्या हातात
मैत्रीनं भारलेल
लिंबा चं गाठोडं देतो
तर एका कवितेतलं दृश्य
जिवंत होवून थरथर तं
आता जंगलाची वाट धरलीच आहेस
तर रानपाखरासारखं घरट बांध
किती दिवसात
तुझ्या हलत्या झाडावर
फडफडली नाही कविता
तुझ्या अंगणात मला चिव चिव ऐकायचीय ....
.......................................................................श्रीधर नांदेडकर
